twincest-osudné interwiew
Bill nervózně chodil sem tam po pokoji, kde se měl konat rozhovor, a pomalu ale jistě začínal zuřit. Z očí mu lítaly blesky a Georg, David i ta reportérka se pro jistotu zdekovali. Zůstal akorát Gustav, který pod maskou zloby rozeznal neuvěřitelnou starost.
Přesto Bill opravdu byl naštvaný. Jeho nakřáplému srdci stačily pouhé přípravy na rozhovor. Vždycky se musel obrnit proti těm žárlivým pocitům, které ho ovládaly pokaždé, když se probíraly bratrovy četné zkušenosti. A Billa vždycky bolelo srdce, i když se sám sebe snažil přesvědčit, že příště už to ta nebude. Snažil se své srdce dostat zpátky tam, kde mu na Tomovi záleželo pouze jako na bratrovi. Nešlo to.
A ten idiot si teď na jeden z těch pitomejch rozhovorů nepřijde! Stiskl pěsti tak silně, že se mu do kůže zařezávala jeho pečlivě pěstěná manikúra.
Dveře se rozletěly a v nich stálo David, Georg a Tom. Naprosto opilý Tom z jedné strany pověšený na Davidovi a z druhé na Georgovi. Billovi se zatočila hlava, když to viděl.
„Billí!“ rozzářily se Tomovi oči, když svého bratříčka viděl. Odstrčil od sebe své podpěry a vrávoravým krokem se za ním vydal. V půlce cesty se mu však zamotaly nohy a kdyby ho Bill s heknutím nezachytil, rozplácl by se o zem.
„Cos to zase provedl, ty idiote?“ povzdechl si tiše černovlásek. Tom se k němu přitiskl o něco víc a zabořil mu hlavu do ramene. Trochu se styděl. On byl ten starší a to on měl Billovi poskytovat ochranu, ne obráceně.
„Tak chcete ten rozhovor odložit?“
„Ne, to je v pořádku. Během pár minut můžeme začít.“
Rozhovor netrval ještě ani deset minut a Bill už z něj byl otrávený. Probíhal stejně jako všechny poslední dobou-kdy konečně vyjde jejich nová deska, proč se poslední dobou téměř neukazovali na veřejnosti a proč najednou ta změna Tomovi a Billovi vyzáže. Bill měl všechny odpovědi už předem nacvičený a byl rozhodnutý nepustit Toma ke slovu. Ale při přímé otázce bylo jeho rozhodnutí narušeno.
„Tome, vy jste vždycky říkal, že se vám Billův styl líbí. Co tedy říkáte vy na bratrovu změnu?“
„Miluju ji,“ Tom se hbitě zmocnil slova. „Je to naprosto skvělé. Bill díky tomu vypadá úžasně a o něco samostatněji. To se mi sice už tak nelíbí, ale jinak je to super změna,“ vypadalo to, že alkohol mu dokonale rozvázal jazyk a dovolil mu říct to, co jindy bylo pečlivě skryto. „Navíc to umí naprosto úžasně stylingovat. Jednou vypadá tak, že byste ho nejraději sevřeli v náručí a před vším ochraňovali, a jindy zase naprosto suverénně. A vždycky je k sežrání,“ Bill na Toma jen oněměle civěl. Uvědomuje si vůbec ten pitomec, co to právě řekl?
„Jo, to jsem na různých fórech četl taky,“ překvapivě to byl Gustav, kdo promluvil jako další.
„No… ehm… dobrá. A co řeknete o nynějším vzhledu svého dvojčete vy, Bille?“
„Mi-hm. Líbí se mi. Přijde mi díky tomu dospělejší. A konečně odložil ty příšerné o tři čísla větší hadry, které nosil doteď. Teď se spokojí s oblečením o pouhé jedno číslo větší,“ to nebyla tak docela pravda. Teda, to o oblečení pravda byla, ale rozhodně se mu Tomův nový styl pouze nelíbil. Zamiloval se do něj na první pohled. K jeho bratříčkovi se to hodilo mnohem víc než ty neslušivé hadry, co nosil doteď. Ale po dredách se mu téměř stýskalo, i když s copánkama Tom vypadá naprosto dokonale. A tak se pro Billa stalo téměř nemožné od něj odtrhnout zrak, kdykoliv byli v jedné místnosti.
Rozhovor pokračoval těmi samými otázkami na George a Gustava a dál se stáčel směrem, o který Tom očividně neměl zájem. Naopak teď projevoval překvapivej zájem o Billovi rty. Chudačka černovláska to mátlo a znervózňovalo.
„A co vaše milostné životy? Stále ještě čekáte na opravdovou lásku, Bille?“
„Ano, čekám,“ ale nikdy se nedočkám, povzdechl si v duchu Bill a pohledem mimoděk přejel na Toma. Ten měl své oči stále na jeho rtech a své vlastní polštářky lehce pootevřené. Bill při tom pohledu polkl.
„A vy se ještě pořád poddáváte orgiím na hotelovém pokoji, Tome?“
„Nikdy jsem s žádnou z těch holek nic neměl,“ překvapil všechny Tom. „Teda, možná dvakrát nebo třikrát, ale víckrát ne. Nešlo to,“ i když odpovídal na otázku moderátorky, pořád pohledem hypnotizoval Billovi rty. Ten si je podvědomě navlhčil jazykem. Tomovy oči potemněly.
„Takže není pravda, že si každý týden po pokoje vodíte jinou holku?“
„To pravda je. Ale nikdy k ničemu nedojde. Nejde to.“
„Jak to myslíte, nejde to?“ Tom mlčel. Vypadalo to, že snad ani moderátorku nevnímá. Billovi se lehce zvýšil tlak.
„Tomi?“ zamumlal tiše. Tom se k němu nahnul a nosem přejel po Billově tváři. „T-Tomi?“ tomu se do ní nahrnula červeň. „C-co to děláš?“ Tom neodpověděl. Jenom se mu hluboce zadíval do očí a přitiskl jejich rty k sobě. Jemně je třel o sebe a ruku něžně přitiskl na Billovu tvář. Lehce stiskl jeho dolní ret těmi svými a vymámil tím z černovláska tichý povzdech. Na krku a ve vlasech ucítil letmý, nejistý dotyk. Lehce se do něj položil a dodal ta Billovi potřebné sebevědomí. Na svých rtech ucítil horký dotek jazyka a s radostí ho nechal vstoupit. Přitiskl si Billovo tělo na to své a uvolněně začal provokovat jeho jazyk. Ten si to nechal líbit a postupně ho lákal k sobě, kde se setkali v prudkém a vášnivém boji.
Reportérka na ně zírala s doširoka otevřenýma očima a pusou. Při rozhovorech se jí už stalo plno divných věcí, různé trapasy i skandály, ale něco takového se jí stalo prvně. Navíc ji šokovala reakce ostatních.
„Já ti to říkal,“ zašklebil se na George Gustav a natáhl k němu ruku.
„No jo, no jo,“ ten se hrabal po kapsách a líbající se dvojce vedle sebe si nevšímal. „Stačilo by, kdyby to vydrželi už jenom necelej rok. Sakra, mám u sebe jenom pět dolarů. Dám ti to, až se vrátíme na hotel.“
David vedle toho si jen rezignovaně povzdechl. Jistě, věděl, že k tomuto okamžiku jednou dojde. Není slepý a vždycky viděl to, co některé fanynky přehlížely a jiné zase donekonečna omílaly. Ale doufal, že pohledy, dotyky a úsměvy jim na veřejnosti budou stačit a rozluštěj si je někdy v soukromí. S tím se však už nedalo nic dělat. Pak mu však pohled padl na zděšenou redaktorku a on se rozhodl zakročit.
„Hej, kluci!“ lehce zvýšil hlas. Tom s Billem se od sebe lehce odtrhli a Tom hodil po Davidovi nehezký pohled. „Tohle si můžete nechat na hotel,“ a lehce kývl směrem ke stále ohromené reportérce. Tom se samolibě usmál, ale Billovi tváře nabraly rudý nádech.
„Já… ehm… omlouvám se,“ zamumlal zahanbeně a odtrhl se od bratra. Tomův pohled se náhle změnil na nechápavý a ublížený. Alkohol mu zabraňoval celou situaci pochopit, a tak se teď cítil neuvěřitelně zraněně a poníženě.
„Ne, to… eh… totiž,“ reportérka byla očividně ztracená.
„Omlouvám se, měla jste pravdu. Bude se vám hodit zítřek, abychom ten rozhovor udělali? Toto se, jak jistě chápete, nemůže dostat na veřejnost. Ale finanční záplata za vaši mlčenlivost vás samozřejmě nemine.“
Mezitím co se David s reportérkou domlouvali na přesunutí rozhovoru na další den a finanční úplatě, Tom na Billa stále upíral smutný a ublížený pohled.
„Ty mě nemáš rád?“ zeptal se znenadání copánkovitej chlapec. Bill na něj nevěřícně pohlédl.
„Jaks na to, prosim tě, přišel?“
„Odstrčils mě,“ zamumlal Tom. Bill si ztěžka povzdychl. Věděl, že jeho bratr je průměrně inteligentní stvoření, ale stejně dobře věděl, že množství alkoholu větší než čtyři velká piva mu tuto inteligenci na čas odebere. A podle jeho dnešního chování soudil, že vypil o dost víc než čtyři piva.
„Pojď, bráško. Půjdeme domů, ty se vyspíš a já ti pak všechno vysvětlím, jo?“ Tom nic nenamítal. Bill se podíval na George, který ihned pochopil. Nechal lamentování nad prohnanou sázkou a společně s Billem pomohl Tomovi na nohy.
Pomohli mu doplahočit se až do auta a odtamtud potom do hotelového pokoje. A přestože se neustále snažil s Billem navázat tělesný kontakt, mladší Kaulitz to omezoval na minimum.
Když mu Georg pomohl dostat Toma do sprchy (nejdřív ho vysvlíkli jen do spodního prádla), pustil na něj studenou vodu a s úsměvem Georgovi poděkoval a vyprovodil ho ze dveří. Když se vrátil do koupelny, Tom už poklimbával.
„Tak pojď, Tomi,“ zamumlal Bill pro sebe a s vypětím všech sil mu pomohl do postele. Tom se tam svalil, ale stáhl Billa zpátky. „Ne, bráško. Ty se teď musíš vyspat a já si potřebuju něco zařídit,“ přestože byl Tom už napůl v říši snů, rozlepil oči a tázavě a smutně se na něj podíval. „Neboj. Až se vzbudíš, bud tady, jo?“ jako důkaz svých slov mu vtiskl pusu na čelo. Nebylo to žádné zvláštní gesto. U nich ne. Když některý z nich usínal v přítomnosti toho druhého, vždycky to dělali. Jako znamení, že tady jsou pro sebe navzájem. Doteď jako bráchové, teď…
Tom hned na to usnul, a tak se Bill mohl zvednout, přejít chodbu a ocitnout se u sebe v pokoji.
Přestože Tomovi tvrdil, že si musí něco zařídit, neměl k zařizování vůbec nic. Věděl, že David všechno udělá za něj. Proto ho měl rád a nikoho jiného k nim nechtěl. Přesto se však potřeboval ujistit, že bude všechno OK.
Sáhl po telefonu a vyťukal známé číslo. Několik vteřin čekal a poslouchal to známé otravné pípání, než to konečně člověk na druhé straně vzal.
„David Jost, přejete si?“
„Ahoj Davide, jak to jde? Bude všechno OK?“ na druhé straně se ozvalo zasmání.
„To jsem si mohl myslet, že zavoláš, jakmile uložíš Toma do postele. Ano, všechno je online. Před třemi lety jsem byl díky bohu tak obezřetnej a u každý vaší výplaty jsem dal kousek stranou a tak teď není problém to zacálnout. Dokonce ještě něco zbyde, tak si to s klukama pak rozeberete.“
„Super. Hej, moment! Jak to myslíš, že si nám před třemi lety začal ubírat z výplaty?“
„Prosim tě Bille! Nejsem blbej ani slepej a ty vaše věčné náznaky jsem viděl, i když vy jste toho asi nebyli schopní,“ Bill se zarazil. Náznaky? Co tím David myslel?
A pak mu to došlo. Viděl všechny ty koncerty, všechny rozhovory, všechno předávání cen… každej jejich dotek, každej jejich pohled se mu teď vybavil. A v tu chvíli mu došlo, že má David pravdu. Nevěděl, kdy to začalo, ale vždycky to tu bylo. Oni to brali jako přirozené chování dvojčat, ale… asi to až zas tak normální nebylo.
„Díky,“ zamumlal tedy do telefonu a sám zavěsil. David na druhý straně se tomu divil. Bill byl vždycky ten výřečný a skoro nikdy nepokládal první on. Ale dnešek byl vůbec nevšední den.
Když se Tom probudil, děsně ho bolela hlava. Nevěděl, co je za den, ani jestli vůbec je den. Ale přesně si pamatoval všechno, co udělal. Vždycky si tuto svou vlastnost chválil, teď na ní nadával.
Ne že by nebyl rád, že to udělal. Chystal se k tomu už asi půl roku. Ale… přece jen si představoval, že to proběhne někde v soukromí a pokud možno za střízlivého stavu. Dobře si taky pamatoval, že ho Bill odstrčil. Dokonce i svoje ublížené pocity měl v živé paměti. Nyní však o tom mohl, v rámci možností a bolesti hlavy, přemýšlet.
Pokoj byl plný lidí. Tedy, Géčka a David by nejspíš ani tolik nevadili, ale reportérka se na ně dívala asi dost vyjeveně. To on ovšem nevěděl. Celou dobu měl oči jen pro své mladší dvojče.
Pokusil se opatrně otevřít oči. Žádné náhlé světlo se nekonalo, proto mu to šlo celkem plynule.
„Už jsi vzhůru,“ ozvalo se vedle něj známým hlasem. Lehce strnul. „Napadlo mě, že tě bude bolet hlava, i když u tebe jeden nikdy neví,“ dvě ruce mu pomohli sednout si a v jeho rukou se najednou objevila sklenička s vodou a prášek proti bolení hlavy.
„Díky,“ zamumlal a kopl to do sebe. Neodvažoval se vzhlédnout a opětovat pohled svému dvojčeti. Svému hříšnému a zakázaně milovanému dvojčeti. Najednou mu nepřipadalo jako dobrý nápad to všechno vyklopit.
„Tak, už jseš zase zcela při sobě?“ Bill se musel usmívat nad jeho nesmělým chováním. Za celou tu dobu se na něj ani jednou nepodíval. Proto se rozhodl udělat první krok on. Ze židle u postele, kterou si sem donesl, si přesedl k Tomovi na postel. A když on ucítil, jak se postel pod novou váhou prohnula, překvapeně vzhlédl. V čokoládových očích neviděl odpor, jak se zprvu obával. Naopak zářily krásnými a šťastnými jiskřičkami. „Přemýšlel jsem, Tomi,“ začal, ale ony jiskry z jeho očí nezmizely.
„A… na co jsi přišel?“ jeho hlas byl lehce roztřesený. Přesto však svůj pohled nedokázal odtrhnout od toho Billova. A Billovy rty se roztáhly do širokého a upřímného úsměvu.
„To se těžko vysvětluje,“ zamumlal a jednu svou ruku přiložil Tomovi na tvář. Přestože na Toma působil jistě, ve skutečnosti si tak jistý nebyl. Uvnitř něj zuřil těžký boj a on nevěděl, jaký bude jeho výsledek. V Tomovi ale v tu chvíli vzplála naděje. Naděje na lepší zítřek a na chtěnější vztah s Billem. I on zvedl ruku a položil jí Billovi na tvář.
Hleděli si do očí a nic neříkali. V jejich nitru se střetávaly dvě velmi mocné síly-srdce, které u obou pokaždé rozhodovalo a nyní bušilo s takovým odhodláním a silou, až se jim točila hlava, a rozum, který trval na mravních zákonech, které jim byly odmalička vštěpovány.
Nevěděli, jak dlouho tam tak sedí a dívají se na sebe. Vnímali jenom dech toho druhého, své dlouhé pohledy, zběsilý tlukot srdcí a vlastní myšlenky. Až i ty utichly a oni směli poslechnout své srdce, které je celou tu dobu nabádala k jednomu.
Téměř najednou se nahnuli k tomu druhému a spojili své rty. Tentokrát to nebyl hravý a vyzývavý polibek, jako to dopoledne. Tentokrát byl nasycený něžností a zoufalstvím. Nezapojili jazyky, chtěli jenom cítit toho druhého. Bill si nepohodlně poposedl a Tom si ho hned přitáhl na klín. Majetnicky ho objal kolem pasu a Bill mu odpověděl obtočením svých dlouhých rukou kolem jeho krku.
Nepotřebovali slova. Všechno vyplynulo z jejich žádostivých, zoufalých a láskyplných doteků. Nepotřebovali nic než přítomnost toho druhého.
A co bude dál? To jim bylo v tu chvíli upřímně jedno.